Wat hebben de jaren ’10 van de 21e eeuw ons gebracht qua rechtspraak? Zo’n 12.500 uitspraken! En wat voor uitspraken?! Aan het begin van dit decennium maakten we ons nog druk over kennelijk onredelijk ontslag procedures, die nu al lang niet meer bestaan. In datzelfde jaar deed het Hof van Justitie EU uitspraak in de Albron/Roest-zaak (dat ging over overgang van onderneming en de gevolgen daarvan voor permanent gedetacheerde werknemers).
Wet werk en zekerheid (WWZ)
Maar zonder enige twijfel kan worden gesteld dat de rechtspraak in de jaren ’10 vooral in het teken van de WWZ stond. Het aantal gepubliceerde uitspraken nam fors toe sinds 2015 (het jaar van invoering WWZ). Opvallend is dat in de jaren ’10 vooral de Gerechtshoven meer rechtspraak zijn gaan publiceren (van 199 uitspraken in 2010 naar 479 uitspraken in 2019). Dat is waarschijnlijk een gevolg van het feit dat er vanaf dat moment hoger beroep kan worden ingesteld tegen beschikkingen van de kantonrechter over ontbinding van een arbeidsovereenkomst. Voor die tijd was daar namelijk geen beroep tegen mogelijk. Het aantal uitspraken bij de Hoge Raad blijft tamelijk stabiel rond gemiddeld 50 uitspraken per jaar.
Kwalificatie, uitzending, vakantieverlof, overgang van onderneming en verzekeringsplicht…
Uiteraard viel er naast het ontslagrecht ook nog genoeg te beleven.
Zo riep de Hoge Raad een steeds verder uitdijende werkgeversaansprakelijkheid op grond van artikel 7:611 BW een halt toe in zijn TNT- en De Rooyse Wissel-arresten.
In datzelfde jaar maakte juridisch Nederland zich druk over de vraag of een deelnemer aan ‘De Gouden Kooi’ wel of geen werknemer is (het antwoord luidde overigens ‘ja’).
In 2016 legde de Hoge Raad ons uit dat een ‘allocatieve functie’ geen constitutief vereiste is om te kwalificeren als uitzendwerkgever ex artikel 7:690 BW en als dit ongewenste gevolgen met zich brengt – zoals payrolling – de wetgever hier maar iets aan moet doen (Care4Care-arrest). En die handschoen werd in Den Haag opgepakt met de introductie van artikel 7:692 en 7:692a BW alsmede artikel 8a Waadi per 1 januari 2020.
De Nederlandse pre-pack-praktijk haalde een jaar later Luxemburg met de Smallsteps-zaak, hetgeen in 2019 tot een conceptwetsvoorstel overgang van onderneming en faillissement heeft geleid.
In 2018 leerde het Hof van Justitie EU ons dat de werkgever een vergaande informatieplicht heeft als het gaat om effectueren van vakantieverlof. Hij moet zijn werknemers niet alleen goed informeren, maar zo nodig de werknemer ‘formeel aanzetten’ met vakantieverlof te gaan.
Platformwerk
Eind jaren ’10 werden bovendien de eerste platformen voor de rechter gedaagd die soms niet als werkgever (Deliveroo I), soms wel als werkgever (Deliveroo II), soms als bemiddelaar (Helpling) en soms (niet) als onderneming onder de werkingssfeer van een cao (PicNic) werden aangemerkt.
En de jaren ’20…?
Tja… wat zullen we ervan zeggen? De Wet arbeidsmarkt in balans, commissie-Borstlap, zzp-wet, om nog maar te zwijgen van alle regels die uit Europa op ons afkomen (Informatierichtlijn, Herziene detacheringsrichtlijn, enzovoort). Eén ding staat vast… de maatschappij en daarmee arbeidsrecht blijft voortdurend in beweging. SPEE advocaten & mediation helpt u uiteraard graag verder, in voorkomende gevallen.