Eerder schreven wij al een artikel waarin we uitgelegd hebben wat de rechten en verplichtingen zijn van een zieke grensarbeider en zijn/haar werkgever (zie hier).
Ook berichtten wij al eerder dat in 2016 een vonnis is gewezen door de rechtbank Overijssel over de re-integratieverplichtingen en het recht op loondoorbetaling van een zieke grensarbeider (zie hier). In maart 2017 heeft door de rechtbank Overijssel opnieuw een vonnis gewezen in een grensarbeiderszaak.
Ook in deze zaak ging het om een grensarbeider (woonachtig in Duitsland en werkzaam in Nederland) die ziek was uitgevallen. De werkneemster had steeds netjes verklaringen van haar Duitse huisarts (een zogeheten “Arbeitsunfähigkeitsbescheinigung”) aan haar werkgever gestuurd. Op enig moment ontstond tussen werkgever en werknemer een discussie over de re-integratie, met name de vraag of de werkneemster in staat was om passende werkzaamheden te verrichten. De werkneemster weigerde namelijk – geheel tegen het advies van de bedrijfsarts in – om passende arbeid te verrichten. Reden waarom de werkgever geen loon meer betaald aan de werkneemster.
Daarop start de werknemer een procedure bij de rechter, waarin zij eist dat haar loon wordt betaald.
Bijzonder in deze zaak is dat de werkneemster de loonvordering al eerder bij de rechter in had gesteld, maar dat zij toen niet-ontvankelijk was verklaard door de rechter. Desalniettemin wordt de werkneemster, die dezelfde loonvordering nu dus voor de tweede keer instelt, in deze procedure wel ontvankelijk verklaard.
De kantonrechter overweegt dat een grensarbeider mag volstaan met het tonen van een Arbeitsunfähigkeitsbescheinigung. Zo’n Arbeitsunfähigkeits-bescheinigung wijkt af van de gangbare oordelen die we in Nederland gewend zijn van de bedrijfsarts en het UWV, en bevat slechts summierlijk informatie. Maar dat in Duitsland andere type verklaringen worden verstrekt dan wij in Nederland gewend zijn, mag de werknemer niet worden aangerekend. De grensarbeider is dus – in tegenstelling tot een gewone Nederlandse werknemer – niet verplicht om een deskundigenoordeel van het UWV aan te vragen. Een zieke grensarbeider wordt namelijk beschermd door Europese regelgeving. Maar de Nederlandse werkgever kan de grensarbeider desalniettemin oproepen om deel te nemen aan re-integratieactiviteiten. De werknemer moet daaraan meewerken en mag dat niet zonder deugdelijke grond weigeren, aldus oordeelt de kantonrechter.
In deze zaak had de bedrijfsarts geoordeeld dat de werknemer in staat was om 4 uur per dag arbeid te verrichten, en dat dit na twee weken zou kunnen worden uitgebreid naar 6 uur per dag. De werknemer voert op haar beurt aan dat zij arbeidsongeschikt is en verwijst daartoe naar de Arbeitsunfähigkeitsbescheinigung. De kantonrechter oordeelt dat ‘arbeidsongeschiktheid voor het eigen werk’ er niet aan in de weg hoeft te staan dat de werkneemster met in achtneming van haar beperkingen aangepaste werkzaamheden kan verrichten, zoals de bedrijfsarts heeft geadviseerd. Nu de werknemer dat passend werk geweigerd heeft, heeft de werkgever terecht een loonsanctie toegepast. Dit betekent dat op dit punt de loonvordering van de werkneemster wordt afgewezen.
Naast het verweer van de werkneemster dat zij geen passend werk heeft verricht omdat zij arbeidsongeschikt was, voert de werkneemster nog een ander, tweede verweer. De werkneemster stelt dat een andere reden waarom zij geen gehoor heeft gegeven aan de oproep van de werkgever om passend werk te verrichten gelegen is in het feit dat werkgever haar loon niet meer betaalde. Zij beroept zich dus op een zogeheten ‘opschortingsrecht’. De rechter oordeelt dat ook dit verweer van werkneemster niet slaagt. De werkgever had terecht een loonsanctie toegepast (en dus de loonbetaling stopgezet) omdat er een discussie was of werkneemster met recht weg mocht blijven van haar werk. Daarom mocht de werknemer niet haar werkzaamheden opschorten. Dit geldt volgens de kantonrechter al helemaal in een zaak als deze, waarin perikelen ontstaan bij een zieke grensarbeider met grensoverschrijdende aanspraken op sociale zekerheid en de toepasselijkheid van nationale wet- en regelgeving op het gebied van re-integratieverplichtingen. De werkneemster had dus niet het recht in eigen hand mogen nemen, maar had een procedure moeten starten om zo de rechter te vragen om het geschil te beslechten.
In deze zaak had de betreffende grensarbeider er kennelijk geen problemen mee om het spreekuur van de bedrijfsarts in Nederland te bezoeken. Zou de grensarbeider echter medisch niet in staat zijn geweest om de bedrijfsarts in Nederland te bezoeken, dan had de grensarbeider in principe mogen weigeren om het spreekuur van de bedrijfsarts in Nederland te bezoeken. Meer hierover kunt u lezen in de artikelen die wij hierboven kort genoemd hebben.
Kortom, zowel werkgevers als zieke grensarbeiders doen er daarom verstandig aan zich goed te laten informeren en adviseren door een deskundig arbeidsrechtadvocaat over hun rechten en verplichtingen voor wat betreft de re-integratie en het recht op loonbetaling.
Heeft u hier vragen over? Neem dan gerust contact op met een van onze arbeidsrechtadvocaten. Wij hakken regelmatig met dit bijltje en zijn u dan ook graag van dienst.