In onze column van vandaag gaat het om een verschil van inzicht dat werkgever en werknemer hadden, over wie er aansprakelijk is voor de door werknemer ten gevolge van een val tijdens de uitoefening van zijn werkzaamheden geleden schade. Er wordt geprocedeerd. Wat vonden de kantonrechter en het gerechtshof ervan?
Werknemer heeft voor werkgever als uitzendkracht werkzaamheden verricht op de afdeling ‘plaatwerkerij’. Op 28 juni 2016 kreeg werknemer van het hoofd van de afdeling plaatwerkerij de opdracht om een dunne stalen plaat in de daarvoor bestemde afvalcontainer te deponeren. Werknemer is bij het uitvoeren van deze opdracht gevallen en heeft zijn been gebroken.
Van het ongeval is geen ongevalsrapportage opgemaakt. Werkgever wijst aansprakelijkheid af.
Voor de kantonrechter staat vast dat werknemer op 28 juni 2016 letsel aan zijn been heeft opgelopen toen hij, tijdens zijn werkzaamheden voor werkgever, een stalen plaat in de container gooide. Werkgever heeft niet heeft aangetoond dat zij heeft voldaan aan haar zorgplicht, meer in het bijzonder heeft zij niet aangetoond dat zij zodanige maatregelen heeft getroffen en aanwijzingen heeft verstrekt als redelijkerwijs nodig is om te voorkomen dat werknemer in de uitoefening van zijn werkzaamheden (de onderhavige) schade zou lijden.
De kantonrechter heeft voor recht verklaard dat werkgever aansprakelijk is voor de schade die werknemer heeft geleden als gevolg van het hem overkomen ongeval tijdens de uitoefening van zijn werkzaamheden voor werkgever op 28 juni 2016.
Werkgever gaat in hoger beroep.
Het hof overweegt dat niet met een redelijke mate van zekerheid kan worden vastgesteld welke toedracht het ongeval had. Daarbij neemt het hof uitdrukkelijk in ogenschouw dat werkgever deze bewijsmiddelen jaren na het ongeval heeft aangeleverd, terwijl met bijvoorbeeld een ongevalsrapportage of het eerder vastleggen van verklaringen gebruik had kunnen worden gemaakt van recentere herinneringen.
Volgens het hof is het afhankelijk van de omstandigheden van het geval welke veiligheidsmaatregelen van de werkgever mogen worden verlangd en op welke wijze hij de werknemer moet instrueren. Daarbij is van belang dat de wet niet beoogt een absolute waarborg te scheppen voor de bescherming van de werknemer tegen gevaar, zoals werkgever terecht heeft aangevoerd. Het hof overweegt ten aanzien van deze omstandigheden dat werkgever niets heeft aangevoerd over de inhoud van de RI&E’s en de vgm-instructies.
Uit het enkele feit dat er RI&E’s zijn gehouden, dat er veiligheidsdocumenten zijn opgesteld en bijvoorbeeld toolbox-meetings zijn gehouden, kan het hof niet afleiden dat er binnen werkgever in de desbetreffende periode aandacht werd besteed aan het weggooien van afval in containers, terwijl tegelijkertijd de stelling is dat dit binnen het bedrijf routinewerk is. Anders dan werkgever betoogt, ziet het hof de opgedragen werkzaamheden ook niet als van dien aard dat dezewerkzaamheden bij eenieder in het dagelijks leven kunnen voorkomen.
Het is geen onderdeel van het dagelijks leven om afval met deze afmetingen en gewicht ver boven iemands hoofd (ter hoogte van minimaal twee meter) in een container te gooien, aldus het Hof. Daarnaast is niet gesteld of gebleken dat werknemer zich schuldig heeft gemaakt aan opzet of bewuste roekeloosheid.
Het hof overweegt dat het hier juist aan werkgever was om werknemer inzicht te geven in wat “domme acties” zijn bij het uitvoeren van (routinematige) werkzaamheden en hoe die te vermijden. Het hof bekrachtigt het vonnis en acht werkgever aansprakelijk voor de gevolgen van het arbeidsongeval.
De volledige uitspraak leest u hier.
Wilt u meer weten over deze uitspraak of over de regels die er gelden bij arbeidsongevallen? Wat houdt bijvoorbeeld de zorgplicht van een werkgever in? De advocaten van SPEE advocaten & mediation zijn u graag van dienst.